Görüşme 29 Ağustos 2020 tarihinde yüzyüze yapıldı. Görüşmecim yan evde çalışıyor, evin sahipleri tatilden dönecekler o nedenle evi toparladıktan, işlerini bitirdikten sonra görüşme için kapımı çalıyor.Yorgunsa daha sonra da yapabileceğimizi ısrarla söylüyorum, farketmez diyor, daha sonra da muhtemelen aynı şartlar altında görüşebileceğimiz için tamam diyorum. Çok nemli bir yaz günü, görüşmeyi önce sitenin bahçesinde yapmak istedik fakat dışarıda çok gürültü olduğu için kayıdı olumsuz etkileyeceğini düşünerek benim çalışma odamda gerçekleştirdik. Pandemiden dolayı sandalyesini oldukça geriye çekerek oturdu, bilgisayar aracılığıyla kayıt aldığım için bu uzaklık ses yüksekliğini etkiledi. İkram ettiğim çayı da tam bitirmedi, keki de, kahve teklifimi de kabul etmedi. Başta yine nazik ama mesafeli idi fakat görüşmenin ortalarına doğru rahatladığını hissettim. Anlatacak çok şeyi olmadığını düşünüyordu ama çalışma azminden, çocuklarına bağlılığından, gayretinden ve aslında tüm hikayesinden çok etkilendim. 

 

1965 Giresun doğumlu, kısa bir süre Gümüşhane’de yaşadıktan sonra 11 yaşında İstanbul’a gelmiş, ilkokul mezunu. Eşi ölmüş 3 çocuğu ile birlikte yaşıyor temizlik işçisi. Benim yan dairemde çalışıyor, senelerdir selamlaşır, havadan sudan konuşuruz ama her zaman mesafelidir. 

 

13 kardeşlermiş 11 tanesi ölmüş kalan tek kardeşi şizofren ve ona bakıyor. Annesi de aynı şekilde hastaymış ona da bakmış, hayatı boyunca ev işi yapmış ve bakım emeği vermis, bir dönem annesine bakmak için çalışmamış. Annesi ile hiç anne kız ilişkisi olmamış, ilk çalıştığı ev için “onlar bana annelik yaptı, iş öğretti” diyor. Eşi bir kavgada bıçaklanarak ölmüş, iyi bir evlilik değilmiş, erken yaşta dul kalmış ve üç çocuğuna tek başına bakmış. Halen çok düşkün çocuklarına, hala onlar için çalışıyor. Dikiş nakış ile ilgili bir çok kursa gitmiş, yeni şeyler öğrenmek için çok hevesli ve dikiş dikmeyi çok sevdiğini söylüyor. Verdiği bakım emeği kendisini eve bağımlı kılıyor, hayali ise “özgür olmak”.