Görüşmeyi 17 Mayıs 2020’de yüz yüze yaptık. 1983 doğumlu. Altı ay önceboşanmış. İki kedisi ile birlikte yalnız yaşıyor. Mühendis, yüksek lisans mezunu. Görüşmecimin çoğunlukla odaklandığı noktalar aile hikayesi ve romantik ilişkileri idi. Aileyi, -onun ifadesiyle “klasik bir aile”yi- üyeleri arasında iletişim olmayan, aile bireylerinin özellikle de çocukların sevgi ve güvenlik ihtiyaçlarının karşılanmadığı bir mecra olarak görüyor. Yakınlarda kaybettiği babasını öfkeli, korkulan bir figür, annesini ise güçsüz, karşı koyamayan, edilgen biri olarak betimliyor. Ancak annesinin birkaç kere evi terk ettiğini de anlatıyor satır aralarında. Kendini ise babasından alamadığı ilgiyi annesinden almaya çalışan bir çocuk olarak hatırlıyor. Yetişkin bir kadın olduğunda ise bu sevgi, güvenlik ve değer görme ihtiyacını romantik ilişkilerinden sağlamaya çalıştığını ama kendi başına planlar yapmadıkça, kendine emek vermedikçe hatalar yaptığını daha çok değersiz hissettiğini aktarıyor, bize. Uzun sessizlikler ve zaman zaman göz yaşlarıyla kesiliyor görüşmemiz. Dinlediğim bu yaşam hikayesi çok yakın bir zamanda boşanmış bir kadının, kendini bana açarken geçmişini yeniden gözden geçirmesinin, güçsüz ve güçlü yanlarıyla yeniden yüzlemesinin hikayesini. Görüşmecimiz bize aileden getirdiğimiz toplumsal ve duygusal mirası yetişkinlikte nasıl yeniden ürettiğimizi hatırlatıyor. Güçlendiğini ve aslında bir sürü şeyi zaten kendi başına yaptığını ve bunu yeni fark ettiğini söylüyor.