Gök delinircesine yağmur yağıyor. Evin camından izliyorum. Yollarda gölet oluşturmuş yağmurun denize varma çabasını izliyorum bir süre. Olukta biriken su öte zamana taşıyor beni. Siyah büyük bir yağmurluğun altına beş kişi sığmaya çalışıyoruz. Altımızdan dere akıyor sanki.  Rojbin, ben ve üç arkadaş. Rojbin aslen Elazığ’lı İzmir’e göçmüş ailesi. Düztaban, esmerce, yeşil gözlü bir kadın. Doğa şartlarında olmaya pek alışık değil. Biraz ürkekçe. Yol boyunca onun yanında yürüyorum, yorulduğunda sırtında ki çantayı sırtlıyorum, utangaçça gülümsüyor. Ninem böyle yağmur yağınca göğe iple çıkılır derdi yağmurun şiddetini anlatmak için. Tıpkı öyle bir gün, göğe yağmurla tırmanılacak cinsten. Arkadaşlar nereye doğru gitmemiz gerektiğini bulmaya çalışıyorlar, bir süre daha yürüyoruz ama faydasız, yolumuzu kaybetmişiz. Tek çaremiz var, yağmurun dinmesini, havanın aydınlanmasını beklemek. Şimdi yağmurun altında, siyah yağmurluğun içinde oturuyoruz. Şimşek çakınca iri yeşil gözleri korkuyla parlıyor Rojbin’in, sonra kapkaranlık. Rojbin ile son yolculuğumuz oldu bu. İzmir’in ışıltılı sokaklarından gelip yıldızlara karıştı…