43 yaşında. 3 kardeşler. 2 çocuğu var. Öğretmen. İzmir’in bir Arnavut köyünde doğuyor. Anne-baba memur olduğu için burada doğuyor ve ardından 15 yıl o köyde yaşıyor. Güzel bir çocukluk geçirdiğini anlatıyor. Memur ailesi olduğu için köylüler ayrıca saygı gösteriyorlar ve sosyal ilişkilerini daha çok memur, asker aileleriyle kuruyorlar. Ortaokul ile birlikte ilçeye gidiş geliş yapmaya başlıyor. 

 

Büyüdükçe anne-babasının işyükünün eşitsizliğini daha çok anlıyor. Pek çok görüşmede olduğu gibi anne yıllar geçtikçe daha çok anlaşılıyor.. Yine pek çok hikâyede geçen sözlerden bir söz var bu anlatıda da: “Babam anneme belki de çok iyi davranmaya başlamıştı ama tabii ki bu emeklilik döneminden sonraki döneme denk geldi”. Çocukluğunda yaşadığı deneyimler sonraki yıllarda “acaba ben de mi annem gibi olacağım?” kaygısını taşımasına neden olmuş. Ancak şimdilerde içi rahat, benzer deneyimleri paylaşmamış anneyle. Yine de o yılların kendi yaşamına yansımalarını hala gördüğünü de söylüyor. 

 

Üniversite yıllarını şimdi olsaydı farklı yaşayacağını paylaşıyor ve bu konuda pişmanlık yaşıyor. Yine de eğitim yıllarını genel olarak iyi anımsıyor. 

 

Hikâyede ilk aşkı olan eşiyle tanışması, evlenme süreci var. Sonra tedavi süreci ve ilk doğum deneyimi..anne kaybıyla aynı zamana denk gelen yıllar. Öğretmenlik ve işyeri deneyimleri, özellikle son yıllarda dönüşen okullar ve elbette Antep de var hikâyede.