Görüşmeyi, yüz yüze gerçekleştirdik. Görüşmecim güler yüzü ve neşesi ile beni kapıda karşılıyor. Kedisi gelen misafirden hoşnut mudur bilmiyorum.  Bol kahkahalı, bol kahveli, bol sohbetli bir buluşma oluyor benim için, bir de görüşme elbette.

41 yaşında, Trabzon doğumlu.  Kendini sosyalist feminist olarak tanımlayan bir rehber öğretmen. Çocukluğunda kız çocuğu olduğu için, okulda, evde, sokakta oyun oynarken bolca uyarılar aldığını hatırlıyor: “Koca kız utanmıyor musun?...” ile başlayan cümlelerin arkasına getirilen uyarıların ucu bucağı yok.

Dinlerken ortaklıklar kuruyorum, kendi çocukluğumu da düşünüyorum. Sırf bu yüzden birçok kadın gibi o da bisiklete binmeyi öğrenememiş... Anne ve babası sendikalı olduğundan politik bir atmosferde çocukluğunun geçiyor, ardından öğrenciler arasında sol/sosyalist düşüncenin hakim olduğu bir lisede okuyor. Çocukluk ve lise çağlarında başlayan kitaplara, siyasete, sokağa ve ille de sokağa bağlılığı üniversite yıllarında da devam ediyor. “sanırım okuduklarım ve şanslı karşılaşmalar beni feminist yaptı” diyor. Sendikal mücadele hayatının hep önemli bir parçası olmuş, hemen hemen çalıştığı her yerde iş yeri temsilciliği yapmış.

​

2017’den beri İzmir’de yaşıyor. İzmir’den görüştüğüm birçok kadının aksine kentin kadınlara özel bir hayat vadetmediğini, bilakis İzmir’de kadın hareketini çok zayıf olduğunu düşünüyor.

​

 Görüşmemizin sonlarına doğru, son yirmi yılı bir rehber öğretmen olarak nasıl deneyimlediğini, mesleğini yaparken nasıl tehditlere karşı karşıya kaldığını konuşuyoruz. Ayrıca taciz, tecavüz, istismar mağduru çocuklarla ile ilgili mevzuat ve bürokratik işleyişteki süreklilik ve kopuşlara feminist bir rehber öğretmenin gözünden bakıyoruz.