Görüşmeyi, görüşmecinin evinin balkonunda gerçekleştirdik. Başlamadan önce hazırladığı lezzetli börek ve kekleri yedik, çayımızı içtik. Bir taraftan da sokakta oynayan çocukların sesleri eşlik etti görüşmemize.

​

Görüşmecim 1960 Urfa doğumlu. Lise mezunu, ev kadını. Birkaç yıl önce boşanarak 37 yıllık evliliğini bitirmiş.

Babası da gelecekte evleneceği eski eşi gibi asker. Çocukluğu lojmanlarda geçmiş. Çocukluk yıllarında lojmanlarda büyümenin kendini farklı görmek ve diğer mahallelerin çocuklarıyla oynamamak anlamına geldiğini söylüyor. Çocukluğunu güzel hatırlıyor.

Yaşları birbirine yakın üç kız kardeş ve en son doğan bir erkek kardeşi var. Görüşme sırasında zaman zaman hafızasını yokluyor, erkek kardeşine erkek olduğu için farklı davranılmadığını söylüyor bazen. Ama bu farklılığı hissettiği bazı anları da anımsıyor ve anlatıyor. Anlatısında üç kız kardeşin kendi aralarındaki dayanışmaya oldukça vurgu yapıyor. Bize çoğunlukla evliliğinde nasıl mutsuz olduğunu ve boşanma sürecinde yaşadığı zorlukları anlatıyor. Evdeki tüm işlerin ve çocukların tüm bakımını, okuldaki ihtiyaçlarını üstlenmiş bir kadın olmasına rağmen, eski eşi tarafından sürekli aşağılandığını, sevilmediğini, takdir edilmediğini söylüyor.

Tüm zorluklarına rağmen, 37 yılın sonunda bir gün, “artık ben onun kahrını neden çekiyorum, bana ne faydası var” diyerek karar verdiğini gururla dile getiriyor. Bize bir “özgürleşme” hikayesi anlatıyor.