Burası göçmen mahallesi olarak anılan İzmir’in eski bir semti. Birkaç tane daha göçmen mahallesi olduğunu öğreniyorum daha sonra. Balkan göçmenleri mahalleyi kurmuş. Şimdilerde mahallenin yukarılarında Suriyeli ve Kürt göçmenlerin yerleştiğini duyacağım birazdan, görüşme sırasında. Mahallenin geleneği/göçmenlere ev sahipliği devam ediyor bir bakıma. Önceleri köy olduğunu anlatacak birazdan görüşmecim, hatta birçok kişinin birbirleriyle akraba olduğu bir köy... Hala köy evini andıran yerler var. Ama elbette kentsel dönüşümden payını almış, yüksek katlı yeni apartmanlar mahalleye çok daha hakim.

​

Görüşmecimin evi de bu apartmanların birinde. Kendi evleri, eşinin ailesinin eski köy evlerini müteahhitte veriyorlar ve öyle buraya taşınıyorlar. Yine daireyi bulmakta biraz zorlanıyorum, büyük kızı bana yardım için aşağı iniyor. İki kızı ile birlikte beni çok sıcak karşılıyor. Kızları ile birlikte bana kek yapmışlar, beraber çay içiyoruz ve kek yiyoruz. Çocuklar dışarı çıkıyor ve başlıyoruz.

​

Görüşmecim 38 yaşında, 14 yıldır evli. Şu an çalışmıyor, ama ilk gençlik yıllarından itibaren uzun yıllar çalışıyor. Babasının tüm birikimini yatırdığı kamyonun yanmasıyla, hemen işe giriyor, liseden mezun olur olmaz iş buluyor. 12 yıllık iş deneyiminden gururla bahsediyor, 12 yılın 7 yılında mağaza müdürlüğü yaptığını anlatıyor. 

​

Şimdilerde üniversite sınavına girip, üniversite okuma hayallerini gerçekleştirmenin ilk adımı attığını söylüyor. Hiç durmamış, hep meraklı... Hayatının her aşamasında, merak ettiği bir şeylerin peşinden koştuğunu anlatıyor.

Kendi hikayesini anlatırken, İzmir’in bir emekçi mahallesinin son yirmi yılını ve değişen mekanı, insanları ve ilişkileri de anlatıyor.