Görüşme Notu

Görüşmeyi telefonla gerçekleştirdik. Görüşmecim 48 yaşında, hemşire.

Çocukluğu İzmir Ödemiş’in bir kasabasında ve bazen de köylerinde geçiyor. Annesi ev kadını, babası çiftçi. Kendini bildiğinden beri okul başlayana kadar tarlada çalıştığını anlatıyor.

Görüşmemizin başlarında babasından çocukken gördüğü ağır şiddetin hafızasında hala çok canlı olduğunu anlıyorum. Baba korkusunun çocukluğuna damga vurduğunu söylüyor.

​

Çocukluğundan itibaren zor yaşam koşullarından kurtulmanı tek yolunun eğitim almak ve bir meslek sahibi olmak olduğunun bilincinde olduğunu anlatıyor. Çocukken ona, belki çoğu kız çocuğuna, sunulan çerçeveyi anlatıyor: iyi doğru insan olmanın koşulu sessiz olmak ve itiraz etmemek. Bu yüzden içe kapanık, duygularını ve düşüncelerini rahat ifade edemeyen bir çocuk olduğunu hatırlıyor.

​

Yıllar içerisinde mesleği nedeniyle küçük şehirlerde de bulunuyor. Bekar bir kadın olarak etraftaki rahatsız edici, denetleyici bakışları hep üzerinde hissettiğini anlatıyor. Bu durumun yalnızca şehirle değil, zamanla da ilgili olduğunu, örneğin yaşadığı apartmanda benzer bir baskıyı hissettiğini görüşmemizin ilerleyen kısımlarında vurguluyor ve ekliyor “muhafazakarlaşıyoruz .”