Erzincan’dan İstanbul’a göç etmiş anne babası, ama bütün çocuklar İstanbul’da doğmuşlar. Ortaokula kadar okuyabilmiş. 1961 doğumlu. Yedi kardeşlermiş. Son bir buçuk yılda üç kardeşini kaybediyor. Üstelik en sonuncusu çok yakın bir zaman içerisinde olmuş. Aynı süreçte eşinin kendini aldattığını öğreniyor. Bütün konuşma bunların gölgesinde ve ağırlığının altında geçti. Eşinin yaptığını kabullenemediği, affedemediği, ama aynı zamanda onunla hâlâ birlikte oturmayı da sürdürdüğü için zaman zaman eşine, zaman zaman kendisine kızdığı karışık bir ruh hali ve sorgulamalar içindeydi. Anlatı hep bu kabullenemeyişe döndü durdu.

​

Çalıştığı evde görüşmeyi yaptık. Yıllardır çalıştığı, kendini güvende hissettiği bir ev olduğu için rahattı. Bu ev onun kendi mekânı gibiydi. Güzel, bakımlı, temiz bir ortam. Biz mutfağın içindeki hoş bir oturma köşesindeydik. Koşulları çok iyi olan bir külkedisi sahnesi gibiydi. Ama eşinin ihanetinden dolayı yaralıydı ve bütün ortamı onun bu duygusu belirliyordu.

​

Çok küçük yaştan beri çalışmış ve aslında evi hep o geçindirmiş. Eşi neredeyse hiç çalışmamış. İki çocuğuna da, eve de kendisi bakmış. Hatta kocasının da cebine harçlığını koymuş. Bu onu hem kendine güvenli ve güçlü yapıyor, hem de tuhaf bir şekilde bütün omuzuna çok yük almış, hep kendinden vermiş insanlarda olduğu gibi çok kırılgan hale getirmiş. Şehirde kendi başına dolaşan, gezen, alışverişe çıkan bir kadın. Ama o adamı da bütün iç kavgasına rağmen bırakamayan bir kadın.

​

Vasıfsız emek olarak görülen ev işçiliğini yapan pek çok kadında ortak olan bir dert bu. Kocalar çalışmıyor, para yiyor, bir de üstüne aldatıyorlar. O bunu biliyor, ama kendisi farklı olur diye düşünmüş. Evde şiddet olmadığı için mi, sevgi var diye düşündüğü için mi, bilinmez.

​

Hep gezmek, bir yerlere gitmek, tatil yapabilmek istiyor. Gençlik hayallerinden biri hostes olmakmış. Ama bu olanak hiç olmamış.

​

Görüşme Tül Akbal Süalp tarafından, 12.03.2020 tarihinde yapılmıştır.