1974 yılında Dersim Ovacık’ta dünyaya geliyor. Babası öğretmen, 4 kardeşin en büyüğü 12 Eylül ile birlikte baba tayinini istiyor ve Bursa’nın bir köyüne taşınıyorlar. Bir kültür şoku oluyor ve ayrımcılıkla ilk kez orada karşılaşıyor. Alevi Sünni ayrımını orada fark ediyor. İstanbul’a geldiklerinde “apartmanın tamamı aleviydi ve biz bizim gibilerle beraberdik”, diyor. Ama, “Uzun yıllar boyunca apartmanın kapısının neden kilitlendiğini anlamdım” diye ekliyor. Yıllar sonra Ermeni arkadaşlarının da Kurtuluş’ta İstanbul’un göbeğinde aynı şeyi yaptıklarını öğreniyor.  Yine de İstanbul’da daha kalabalıklaşmış olduklarından kendileri gibi olanların daha fazla olduğundan bahsediyor.

​

“Ben kente bir çocuk olmanın bütün duyuları nasıl kapattığını İstanbul’a geldikten sonra anladım” diyor kentlerin çocukların duyu ve algılarını kapattığını hayal gücünü yok ettiğini düşünüyor

​

Çalışmadan bir öğrenciliği geçirmek mümkün olmayacağı için kazandığı üniversiteye kayıt yaptırıyor ama gidemiyor. Daha sonra açık öğretimde bitirip yüksek lisans yapıyor, ama hep çalışarak.

​

İlk işiyle beraber sadece Alevi Zaza olduğu için değil başka kimliklerimden dolayı da eziliyor olduğunu fark ediyor. Aslında “Babamın iki oğluna karşı davranışıyla bana ve kız kardeşime olan tavrındaki o farklılığın canımı çok acıttığı zamanlar oluyordu.” Ve toplumsal cinsiyet ayrımı ailede başlıyordu diyor ama sınıf meselesi ile çalışmaya başladığında tanışıyor.

​

Güçlü bir sendikacılık, sendika yönetiminde oluş serüveni oluyor ve “Sendikada var olmak, kadın olmak, var olma mücadelesidir”, diyor.